Paradoksy i pułapki egzekucji z rachunku bankowego (VI)

W kolejnych wpisach postaram się omówić wybrane, interesujące zagadnienia dotyczące egzekucji z rachunku bankowego. W szczególności zwrócę uwagę na tytułowe paradoksy i pułapki związane z tym rodzajem postępowania.

Zgodnie z art. 1083 § 2 k.p.c. wierzytelności z rachunku bankowego podlegają egzekucji na zaspokojenie alimentów w pełnej wysokości. Oznacza to, że dłużnikowi przeciwko któremu są dochodzone należności alimentacyjne, nie przysługuje tzw. kwota wolna od zajęcia, o której mowa w art. 54 ust. 1 Prawa bankowego.

Przepis nie wyjaśnia jednak, co należy rozumieć pod pojęciem „alimentów”. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że chodzi tu tylko o należności, o których mowa w dziale III k.r.o. zatytułowanym „Obowiązek alimentacyjny”.

Co zrobić jednak z należnościami, które nie mieszczą się w tym pojęciu, np. kosztami egzekucyjnymi dochodzonymi wraz należnościami alimentacyjnymi?

Moim zdaniem, wierzytelności z rachunku bankowego powinny podlegać egzekucji na zaspokojenie kosztów dochodzonych wraz z należnościami alimentacyjnymi w pełnej wysokości.

Za takim wnioskiem przemawia przede wszystkim art. 770 zd. 2 k.p.c., zgodnie z którym koszty egzekucji ściąga się wraz z egzekwowanym roszczeniem. Da się to zilustrować prostym przykładem:

Rachunek ROR, na którym znajduje się kwota 5000 zł, zostaje zajęty w celu wyegzekwowania należności alimentacyjnych w wysokości 3000 zł oraz kosztów egzekucyjnych w wysokości 300 zł. Dłużnikowi przysługuje tzw. kwota wolna od zajęcia w wysokości 10000 zł.

Gdyby przyjąć, że art. 1083 § 2 k.p.c. znajduje zastosowanie jedynie do należności alimentacyjnych, to bank byłby zobowiązany do przekazania na rzecz komornika jedynie kwoty 3000 zł. Koszty egzekucyjne w wysokości 300 zł podlegałyby natomiast egzekucji dopiero po wykorzystaniu przez dłużnika tzw. kwoty wolnej od zajęcia, tj. po wpłynięciu na rachunek środków przekraczających kwotę 10000 zł. W rezultacie doszłoby do sytuacji, w której należność główna dochodzona w postępowaniu egzekucyjnym, zostałaby zaspokojona przed kosztami egzekucyjnymi a postępowanie egzekucyjne mogłoby pozostawać w toku, mimo wyegzekwowania całego długu. Rozwiązanie takie, jako sprzeczne z brzmieniem art. 770 zd. 2 k.p.c., należy odrzucić.