25 VII 2013, 12:21:00

Wyrokiem z dnia 27 lipca 2009 r. Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za niedozwolone i zakazał stosowania przez „P.” w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o następującej treści: ,,P. nie odpowiada za opóźnienia wynikające z awarii systemów informatycznych, systemów zasilania, łączy telekomunikacyjnych, powstałe z przyczyn niezależnych od P."

Poznań, dnia 1 października 2009 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie

Wydział VI Cywilny

Pl. Krasińskich 2/4/6

00-207 Warszawa

- za pośrednictwem -

Sądu Okręgowego w Warszawie

Wydział XVII

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

ul. Czerniakowska 100

00-454 Warszawa

Powód: Stowarzyszenie „Towarzystwo Lexus”

Pozwany: „P.”

Sygn. akt …

APELACJA POZWANEGO

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 27 lipca 2009 r., sygn. akt …, doręczonego w dniu 17 września 2009 r.

Niniejszym, działając w imieniu pozwanego, pełnomocnictwo oraz odpis z KRS w aktach sprawy, zaskarżam wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 27 lipca 2009 r. w całości. Powyższemu orzeczeniu zarzucam:

1)naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 3853 k.c. polegające na przyjęciu przez Sąd I instancji, że postanowienia wymienione w ww. przepisie mają charakter niedozwolonych postanowień umownych bez względu na to, czy kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (art. 3851 § 1 k.c.), a tym samym błędne uznanie, że postanowienie zakwestionowane przez powoda ma charakter abuzywny,

2)naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 3851 § 1 k.c. polegające na przyjęciu przez Sąd I instancji, że zakwestionowane przez powoda postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, w sytuacji, gdy postanowienie to powtarza jedynie przepisy k.c.,

3)naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 385 § 2 k.c. polegające na przyjęciu przez Sąd I instancji, że zakwestionowane przez powoda postanowienie nie zostało sformułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały.

Wskazując na te zarzuty, wnoszę:

1)o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa, oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych,

ewentualnie

2)o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia - przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

I.[WYROK I UZASADNIENIE]

Wyrokiem z dnia 27 lipca 2009 r. Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za niedozwolone i zakazał stosowania przez „P.” w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o następującej treści: ,,P. nie odpowiada za opóźnienia wynikające z awarii systemów informatycznych, systemów zasilania, łączy telekomunikacyjnych, powstałe z przyczyn niezależnych od P." (pkt I), zasądził od „P.” na rzecz Stowarzyszenia ,,Towarzystwo Lexus′′ z siedzibą w Poznaniu kwotę 360 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt II), polecił pobranie kasie Sądu Okręgowego w Warszawie od „P.” kwoty 600 zł tytułem opłaty stałej od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony z mocy prawa (pkt III), zarządził publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt „P.” (pkt IV).

W uzasadnieniu do powyższego orzeczenia Sąd wskazał, że kwestionowana przez powoda klauzula stanowi niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. bowiem spełnia przesłanki określone w art. 3853 pkt 2 k.c. Zgodnie z tym przepisem w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownym są te, które w szczególności wyłączają lub istotnie ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania.

W ocenie Sądu zakwestionowana przez powoda klauzula prowadzi do wyłączenia lub istotnego ograniczenia odpowiedzialności względem konsumentów za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, wyłącza możliwość dochodzenia przez konsumentów roszczeń wynikających z zawartej umowy bez względu na okoliczności, przenosi na konsumentów ryzyko związane z prowadzeniem przez „P.” działalności gospodarczej. Dodatkowo, zdaniem Sądu, jest ona sformułowana w sposób niejednoznaczny i niezrozumiały.

Pozwany kwestionuje rozstrzygnięcie Sądu I instancji w całej rozciągłości. Orzeczenie to, jako wydane z naruszeniem prawa materialnego, nie może się ostać.

II. [LISTA TZW. KLAUZUL SZARYCH]

Zgodnie z art. 3851 § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny (art. 3852 k.c.). W razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które zostały wymienione w sposób przykładowy w art. 3853 k.c.

Z zestawienia powyższych przepisów wynika, że kontrola pod kątem abuzywności odbywa się na podstawie klauzuli generalnej ustanowionej w art. 3851 § 1 k.c. Klauzulę tę, przykładowo jedynie egzemplifikuje lista niedozwolonych postanowień, zamieszczona w art. 3853 k.c. Wymaga podkreślenia, że lista klauzul abuzywnych zamieszczona w ostatnim z wymienionych przepisów nie stanowi listy postanowień sprzecznych z ustawą w rozumieniu art. 58 k.c. Nie jest to także lista klauzul bezwzględnie zakazanych w obrocie konsumenckim. Z klauzulami tymi nie łączy się domniemanie abuzywności. Przepisy art. 3853 k.c. ustanawiają jedynie regułę interpretacyjną, która pomaga rozwiać wątpliwości co do kwalifikacji danej klauzuli jako niedozwolonej (por. C. Żuławska, [w:] Komentarz do Kodeksu cywilnego, Księga III, t. I, Warszawa 2005, str. 148-149). Listą zamieszczoną w art. 3853 należy zatem posługiwać się dopiero wtedy, gdy przy analizie danego postanowienia umownego lub wzorcowego, dokonywanej na podstawie klauzuli generalnej (art. 3851 § 1 k.c.), z pomocą kryteriów określonych w art. 3852 k.c., powstaną wątpliwości co do kwalifikacji kontrolowanej klauzuli jako niedozwolonej (verba legis – „w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są”).

Sąd, analizując postanowienie umowne pod kątem jego abuzywności, powinien zatem w pierwszym rzędzie zbadać, czy kształtuje ono prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, a dopiero w przypadku wątpliwości w tej kwestii odnieść się do listy klauzul, którą zawiera art. 3853 k.c. W niniejszej sprawie Sąd postąpił dokładnie na odwrót. W uzasadnieniu do orzeczenia wskazano, że kwestionowana przez powoda klauzula stanowi niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 385 1 § 1 k.c., gdyż spełnia przesłanki określone w art. 3853 pkt 2 k.c. Rozumowanie takie jest błędne. Fakt, że postanowienie umowne odpowiada swoją treścią jednemu z postanowień wymienionych w art. 3853 k.c. (co nie miało zresztą miejsca w niniejszej sprawie, o czym w dalszej części apelacji) nie przesądza jeszcze o jego abuzywności. Często okazuje się bowiem (tak jest też w analizowanym przypadku), że mimo podobieństwa kontrolowanej klauzuli do jednego z postanowień wyliczonych w art. 3853 k.c. oceniana klauzula nie stanowi in concreto postanowienia abuzywnego, gdyż akurat w tym wypadku nie kształtuje ona praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami lub jej skutkiem nie jest rażące naruszenie interesów konsumenta.

Dlatego też zarzut naruszenia art. 3853 k.c. przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie jest zasadny. Przyjęcie przez Sąd I instancji, że postanowienia wymienione w ww. przepisie mają charakter niedozwolonych postanowień umownych bez względu na to, czy kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (art. 3851 § 1 k.c.), jest całkowicie błędne. Art. 3853 k.c. nie mógł stanowić podstawy do uznania, że postanowienie zakwestionowane przez powoda ma charakter abuzywny.

III. [PRZESŁANKI ABUZYWNOŚCI]

Oceniając, czy dane postanowienie umowne ma charakter abuzywny, czy też nie, należy je zatem w pierwszym rzędzie zbadać pod kątem przesłanek określonych w art. 3851 § 1 k.c.

Do przesłanek abuzywności ustawodawca zaliczył sprzeczność z dobrymi obyczajami oraz rażące naruszenie interesów konsumenta. Przesłanki te muszą występować łącznie.

III A. [DOBRE OBYCZAJE]

Klauzula dobrych obyczajów nawiązuje do wyobrażeń o uczciwych, rzetelnych działaniach stron. Zatem sprzeczne z dobrymi obyczajami są takie działania, które zmierzają do dezinformacji lub wywołania błędnego mniemania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, ukształtowania stosunku prawnego niezgodnie z zasadą równorzędności stron (por. W. Popiołek, [w:] Komentarz do Kodeksu cywilnego, t. I, 2005, str. 987-988).

Należy przy tym wskazać, że mierniki oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami, które wymienia art. 3852 k.c., w przypadku kontroli abstrakcyjnej, jaka ma miejsce w niniejszej sprawie, muszą zostać zastąpione stosownymi odpowiednikami. W literaturze podaje się, że do owych odpowiedników można zaliczyć obowiązek dokonywania oceny danego postanowienia wzorca w kontekście treści całego wzorca oraz wzorców z nim powiązanych.

Zgodnie z zakwestionowanym postanowieniem „P. nie odpowiada za opóźnienia wynikające z awarii systemów informatycznych, systemów zasilania, łączy telekomunikacyjnych, powstałe z przyczyn niezależnych od P.”.

Postanowienie to nie jest sprzeczne z dobrymi obyczajami.

Po pierwsze w zakwestionowanym postanowieniu mowa o opóźnieniu. W literaturze prawniczej wskazuje się natomiast, że opóźnienie to nie każde uchybienie terminowi, ale tylko takie za które dłużnik nie odpowiada (por. T. Wiśniewski, [w] Komentarz do Kodeksu cywilnego, Księga III, t. I, Warszawa 1996, str. 435, teza 3). Co więcej przepisy k.c. wyraźnie rozróżniają sytuacje, w której dłużnik pozostaje jedynie w opóźnieniu od sytuacji, gdy dłużnik pozostaje w zwłoce (por. art. 477-482 k.c. oraz 491 i 492 k.c.). Pozostawanie w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia nie rodzi negatywnych następstw prawnych (w odróżnieniu od pozostawania w zwłoce – por. np. art. 482 k.c.). Przy opóźnieniu w grę wchodzić może jedynie obowiązek zapłaty odsetek karnych. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W niniejszej sprawie „P.” wskazał, że nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie. Odpowiada to treści przepisów k.c. Takie zastrzeżenie nie oznacza przy tym, że „P.”, w przypadku powstania opóźnienia, nie byłby zobowiązany do zapłaty odsetek karnych (art. 481 § 1 k.c. znajduje bowiem zastosowanie nawet wówczas, gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności). „P.”, wskazując że nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie, powtórzył jedynie regulację kodeksową. Co więcej, gdyby postanowienie o zakwestionowanej treści nie zostało zawarte w Regulaminie świadczenia usług ”P.” (dalej: Regulamin), „P.” i tak nie ponosiłby odpowiedzialności za opóźnienie (wynika to wprost z przepisów k.c.). Stąd nie można twierdzić, że postanowienie to pozostaje w sprzeczności z dobrymi obyczajami. Trudno bowiem uznać, aby sprzeczne z dobrymi obyczajami były przepisy k.c.

Po drugie w zakwestionowanym postanowieniu wskazano wyraźnie, że „P.” nie odpowiada za opóźnienia powstałe z przyczyn niezależnych od „P.”. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego słowo „niezależny” oznacza niepodporządkowany komuś, czemuś, decydujący o sobie; świadczący o braku podporządkowania komuś lub czemuś, niebędący wyznaczonym, zdeterminowanym przez coś. Powyższe określenia odpowiadają pojęciu siły wyższej. W orzecznictwie sądów trafnie wskazuje się, że pojęcie siły wyższej odnosi się do zdarzeń zewnętrznych w stosunku do przedsiębiorstwa, którego działalność jest rozpatrywana jako przyczyna szkody. Ponadto zwykle dodaje się, że działanie siły wyższej musi być nieuchronne, nadzwyczajne, niemożliwe do przewidzenia (por. np. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1936 r., C II 2086/36, Zb. Urz. OSN 1937, nr 4, poz. 158, z dnia 9 lipca 1962 r., I CR 54/62, OSNC 1963, nr 12, poz. 262, z dnia 4 września 2004 r., IV CKN 420/01, "Izba Cywilna" 2004, nr 6, s. 38). Z powyższego wynika, że „P.”, posługując się zakwestionowanym postanowieniem, miał na celu jedynie wyłączenie swojej odpowiedzialności za nienależyte wykonanie umowy powstałe wskutek działania siły wyższej (z przyczyn niezależnych od „P.”). Postanowienie to nie pozostaje zatem w sprzeczności z przepisami k.c., albowiem wedle nich dłużnik nie ponosi odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy spowodowane działaniem siły wyższej (siła wyższa stanowi granicę odpowiedzialności odszkodowawczej w ogóle – por. wyrok SN z dnia 11 stycznia 2001 r., IV CKN 150/00). Postanowienie § 19 ust. 1 pkt 2 Regulaminu odnosi się przy tym do wszelkich szkód, które mogą zostać spowodowane działaniem siły wyższej (straty oraz utraconych korzyści), w przeciwieństwie do § 19 ust. 1 pkt 4, który odnosi się jedynie do strat spowodowanych działaniem takiej siły.

Reasumując uznać należy, że „P.”, posługując się zakwestionowanym postanowieniem, miał na celu jedynie wyłączenie swojej odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy, za które nie ponosi odpowiedzialności (opóźnienie, działanie siły wyższej). W Regulaminie powtórzono zatem ogólne zasady odpowiedzialności przewidziane w k.c. Stąd nie można uznać, że jest ono sprzeczne z dobrymi obyczajami. „P.”, umieszczając zakwestionowane postanowienie w Regulaminie, nie zmierzał do dezinformacji lub wywołania błędnego mniemania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, ukształtowania stosunku prawnego niezgodnie z zasadą równorzędności stron. W wyniku przyjęcia takiego, a nie innego postanowienia sytuacja prawna konsumenta nie uległa pogorszeniu. „P.” poinformował jedynie konsumenta o okolicznościach, za które nie ponosi odpowiedzialności.

III B. [RAŻĄCE NARUSZENIE INTERESÓW KONSUMENTA]

Rażące naruszenie interesów konsumenta zachodzi w razie istotnej i nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków, która zachodzi na niekorzyść konsumenta. Należy przy tym dodać, że „zwykłe” naruszenie interesów konsumenta nie wystarcza do stwierdzenia, że klauzula wzorcowa jest szkodliwa i przez to ma niedozwolony charakter. Do wywołania takiego skutku naruszenie interesów konsumenta musi być poważniejsze, szczególnie doniosłe, znaczące (por. W. Popiołek, [w:] Komentarz do Kodeksy cywilnego, t. I, 2005, str. 988).

Zakwestionowane postanowienie nie powoduje rażącego naruszenia interesów konsumenta, albowiem nie kształtuje jego praw i obowiązków w sposób mniej korzystny, aniżeli wynika to z przepisów prawa cywilnego. Sąd I instancji nie wskazał, na czym miałby polegać rażący charakter naruszenia interesów konsumenta. Sąd wskazał jedynie, że „rażące naruszenie interesów konsumenta” polega na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta w określonym stosunku prawnym – str. 6 uzasadnienia). Sama dysproporcja praw i obowiązków stron umowy, to jednak zbyt mało. Dysproporcja taka musi być rażąca. W obrocie często występują nierówności w ukształtowaniu praw i obowiązków stron. Wynika to z podstawowej zasady prawa zobowiązań jaką jest zasada swobody umów (art. 3531 k.c.). Uznawanie, że w każdej sytuacji, gdy zachodzi „nieusprawiedliwiona dysproporcja praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta w określonym stosunku prawnym” mamy do czynienia z rażącym naruszeniem jego interesów byłoby nieracjonalne, a dodatkowo sprzeczne z treścią art. 3851 § 1 k.c., który stanowi o rażącym naruszeniu tych interesów.

„P.” wyłączył swoją odpowiedzialność za opóźnienie oraz za działanie siły wyższej, za które i tak nie ponosiłby odpowiedzialności.

Dlatego też zarzut naruszenia art. 3851 § 1 k.c. przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie jest zasadny. Zakwestionowane przez powoda postanowienie nie kształtuje praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.

IV. [ODWOŁANIE DO LISTY Z ART. 3853 KC]

Wobec tego, skoro nie ma wątpliwości, że zakwestionowana klauzula nie jest klauzulą abuzywną w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c., zbędne staje się odwoływanie do listy tzw. klauzul szarych zamieszczonej w art. 3853 k.c. Jedynie na marginesie można zatem wskazać, że treść art. 3853 pkt 2 k.c. stanowi o postanowieniach umownych, które wyłączają lub istotnie ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Zasady odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania określa art. 471 k.c. Zgodnie z nim dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zestawienie tych dwóch przepisów (art. 3853 pkt 2 k.c. oraz art. 471 k.c.) prowadzi do wniosku, że art. 3853 pkt 2 k.c. dotyczyć może tylko takich postanowień umownych, które wyłączają lub istotnie ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, za które odpowiedzialność ponosi przedsiębiorca. Trudno bowiem byłoby przyjąć, że przepis ten dotyczy również takich sytuacji, gdy przedsiębiorca, na zasadach ogólnych przewidzianych w k.c., nie ponosi odpowiedzialności za wykonanie umowy (np. szkoda spowodowana została działaniem siły wyższej). Byłoby to sprzeczne z podstawowymi zasadami prawa cywilnego (m.in. z zasadą, zgodnie z którą siła wyższa stanowi granicę odpowiedzialności odszkodowawczej w ogóle). Przepis ten odnosi się zatem tylko do takich przypadków, gdy postanowienie umowne wyłącza lub istotnie ogranicza odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, za które odpowiedzialność ponosi przedsiębiorca (np. za zawinione przekroczenie terminu wykonania zobowiązania). Jak natomiast wskazano wyżej „P.”, posługując się zakwestionowanym postanowieniem, wyłączył jedynie swoją odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy, za które nie ponosi odpowiedzialności (opóźnienie, działanie siły wyższej). Postanowienie to miało charakter informacyjny, nie spowodowało pogorszenia się sytuacji konsumenta, albowiem „P.”, w wymienionych w nim sytuacjach, i tak nie ponosiłby odpowiedzialności.

V. [JEDNOZNACZNOŚĆ I ZROZUMIAŁOŚĆ WZORCA]

Zgodnie z art. 385 § 2 k.c. wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta. Zasady wyrażonej w zdaniu poprzedzającym nie stosuje się w postępowaniu w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone. W literaturze trafnie wskazuje się, że treść postanowienia wzorca musi być zrozumiała, jasna, dostępna, czytelna. To ostatnie dotyczy również języka, w jakim informacja jest sformułowana, nie wspominając już o okolicznościach czysto faktycznych, np. czytelności druku, kompletności drukowanej informacji, możliwości jej odczytania z uwagi na miejsce umieszczenia, możliwości spostrzeżenia przez odpowiednio długi czas eksponowania wiadomości na ekranie telewizora itd. (por. E. Łętowska, Glosa do wyroku NSA z dnia 21 lutego 2000 r., II SA 1707/99, teza nr 1).

W niniejszej sprawie zakwestionowane postanowienie zostało sformułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Nie ulega wątpliwości, że konsument nie powinien mieć trudności ze zrozumieniem takich pojęć jak opóźnienie (niewywiązanie się ze zobowiązania w terminie, za które „P.” nie ponosi odpowiedzialności), awaria (uszkodzenie maszyny lub innego urządzenia technicznego), przyczyny niezależne od „P.” (przyczyny, na które „P.” nie ma wpływu i za które nie odpowiada). Przyjęcie odmiennego zapatrywania, tak jak to uczynił Sąd I instancji, prowadziłoby praktycznie do paraliżu życia gospodarczego (np. „P.”, w umowach zawieranych z klientami, nie mógłby używać również takich terminów jak: „odstąpienie od umowy”, „wypowiedzenie umowy”, „zwłoka”, „wymagalność”, gdyż zawsze można by twierdzić, że są to wyrażenia niezrozumiałe dla konsumenta).

Dlatego też zarzut naruszenia art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 385 § 2 k.c. przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie jest zasadny. Zakwestionowane przez powoda postanowienie zostało sformułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały.

VI. [PODSUMOWANIE]

Zakwestionowane postanowienie nie kształtuje praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie jest to także postanowienie, o którym mowa w art. 3853 pkt 2 k.c. Ponadto zostało sformułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały.

Mając wszystko powyższe na uwadze wnoszę jak na wstępie.

Załączniki:

- dowód uiszczenia opłaty od apelacji,

- odpis apelacji.